Le Grand was er in den beginne… en toen een hele tijd niet. Plots dook hij in St Anton (waar anders? ) als een schim uit de mist op. Met Amsterdamse vrienden. Weer wat later verscheen hij voor ons uit een naburig alpenland. Wanneer je hem verwacht schittert hij door afwezigheid. Om op een onverwacht moment plotseling te verschijnen. Waarna hij even plotseling weer verdwijnt. Hij spreekt vloeiend Brabants, Italiaans, Liverpools, Frans en Zwitsers. En kent in al die talen feilloos de toepasselijke krachttermen. Aan ander vocabulaire wordt nog gewerkt. Hij eet de hele dag eierproducten omdat hij denkt dat dat goed voor hem is. Na (naar verluid) een pauselijke zege mogen wij hem nu il Grande noemen. Altijd fun! Sempre un piacere!