St. Anton 2012: Woensdag 14 / donderdag 15 maart t/m zondag 18 maart 2012

Ook dit jaar is het met vereende krachten een week van tevoren dan toch weer gelukt. Een hotel, een plek in de sneeuw.

Hotel Rosa Canina (Untere Nassereinerstrasse 39) had dit jaar de eer ons te mogen ontvangen. De geschiedenis herhaalt zich. Telkens weer. Toen der Zweite Welle (ED-EF-ES) donderdagavond om 22.45 uur opgewekt, na een verfrissend autotochtje, aan de hotelbar verscheen was het leeg leeg leeg …. Hello ! Anybody home? De heer Flo en de beide heren medici lagen diep te snurken. En dat bleef zo. Ondanks alles.
Dat hun kamerdeur door het gebonk van hun skivrienden bijna werd ontzet ontging hen volledig. Toen maar met zijn 3-en enkele versnaperingen bij de Griekse barman en het Noorse boorplatformmeisje besteld. Lang leve de globalisering. Ook goed.

Hotel Rosa Canina was in alles beter dan vorig jaar. Betere kamers, beter eten, betere bediening en méér rekening. Perfect hotel. Een beetje boven ons niveau zeg maar. Dit laatste dankzij bekwaam uitonderhandelen door de beide juristen die de boeking hadden verzorgd. Goedkoop is immers duurkoop. Daar weten zij alles van met hun tarieven.

Het leek dit jaar wel een groep zwarte Raven. Zwarte fleece jacks. Zwarte broeken. Zwarte helmen. En zwarte telefoons. De heren medici verdeelden hun kostbare aandacht tussen hun telefoon en de groep. De telefoon won vaak. Heel vaak. Zeker met Skitracks erop (hé, 3 cm meer geskied dan gisteren ! Moet op twitter ! Meteen liken op Facebook!).

Na jaren zeuren en smeken kreeg mr S. dan ein-de-lijk zijn zin. Zijn Lech (“hier gaan de mensen uit mijn Brabantse Dorf altijd skiën”)  werd dan toch bezocht. Dat had wel enige voeten in de aarde. Hij verkende hoogst persoonlijk in zijn eentje (privé project!) met Buslijn 3 het parcours. Better be safe than sorry. De kust bleek gelukkig veilig te zijn. De rest volgde een paar bussen later. En, zeer verrassend, hij had gelijk. Althans een beetje. Lech was helemaal zo slecht nog niet. Zoals te verwachten was veel Porsches en dikke horloges. Maar ook mooie pistes en prima gulaschsuppe tegen een prima prijs. Met imposante en intimiderende bediening door een Lederhosenfräuline. Dat trok de twijfelaars over Lech over de streep. We’ll be back !

Dokter H. had ditmaal een Samsung Note telefoon ter grootte van een XXL plak Milka chocola. En ook een èchte Ipad. Het persoonlijk LUMC ziekenhuis budget was meteen op. Voor altijd wel te verstaan. Na kennisname van deze decadentie schafte de directie dit budget acuut af. En dokter H. maakte hiermee weer de nodige echte vrienden op het ziekenhuis. Jammer dat hij zijn Samsung niet kwijtraakte maar wel bij diverse gelegenheden zijn helm, handschoenen en de autosleutels van Flo. En nog een paar dingen waarvan hij vergat wat hij ook alweer vergeten was.

Het voorjaar viel vroeg dit jaar. Veel papsneeuw. En ‘s-ochtends ijsplaten. En de  man in de voorheen gele vuilniszak blijft naïef. Weer werd hij met listige praatjes (“kom mee, dit is echt een mooie piste”) meegelokt naar de ijsbuckels des doods. Volgend jaar trapt hij daar niet meer in. Echt niet. Maar – moet gezegd – hij skiede zondag beter dan ooit. Door die andere jas wellicht ?

De Mooserwirt lag dit jaar niet in onze afdalingsroute en moest onze aanwezigheid ontberen. Wel brachten wij een buitengewoon efficiënt bezoek aan enkele overvolle volle kroegen in downtown St Anton. Kroeg in. Te vol ? Kwaad volk ? Niet snel genoeg bier ? Zoef zoef, kroeg weer uit. Draaideurkroegen. Scheelt wel in de uitgaven.

Dokter H. wil volgend jaar naar Lech im Ponzgau (Pinzgau ?) of zoiets. Een nog onontdekt skigebied dat groter, imposanter en mooier  moet zijn dan St Anton, Lech, Ischl en Zermatt bij elkaar.  En dat heiligdom is uitsluitend per vliegtuig te bezoeken. Want dat voorkomt omslag discussies over autokosten. Want er werd wat omgeslagen dit jaar. Zo werden kosten diverse auto’s uit Oegstgeest èn die van de (langdurige) rijopleiding van de bijbehorende bestuurders (de heer en mevrouw Flo) over de inzittenden van één auto omgeslagen. Of zoiets. Maar goed, je moet het natuurlijk ergens over hebben en ergens over kunnen klagen. Je kunt niet alleen uitzenden over de kosten van de gezondheidszorg. Zo nodig later te zien en te horen op TV Judas gemist. TV Judas, at your service !

Een les voor volgend jaar : ook Oropax mee naar de hotelbar. En dan heel serieus kijken wanneer een arts uiteenzet dat de B.V. Nederland meer moet doneren aan de behoeftige maatschapsartsen. Zondagmiddag een gezamenlijke lunch. Gezellig bovenaan de berg, oh nee toch halverwege, oeps… toch maar onderaan de Nasssereinbahn. Realiseer uw eigen keuze. Ditmaal met ordinaire hamburgers. De goede restaurants zaten eigenlijk toch bovenop de berg. Of niet? En wij stonden in ieder geval onderaan die berg. Keuzes maken is ook een vak. Niet ons vak.